- 14/06/2023
- Posted by: applebite
- Κατηγορία: Τελευταία Νέα Ταξί
του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Η συζήτηση και η ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ταξί που ολοκληρώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή, ανέδειξε όλες τις παθογένειες μιας παράταξης (της Νέας Δημοκρατίας) που δυσκολεύεται να αποκαλύψει ακόμη και στο πιστό της κοινό το νέο της πρόσωπο. Προσπάθησε να πείσει είτε δια στόματος Κωστή Χατζηδάκη, είτε δια στόματος Κώστα Α. Καραμανλή, ότι πολιτικές πλήρους απελευθέρωσης των αγορών αποτελούν μονόδρομο για τις οικονομίες των χωρών που έχουν καταστραφεί από τα μνημόνια. Και ονομάζουν καινοτομία και πρόοδο την εκμετάλλευση των ανθρώπων, των εργαζομένων και των λαών από λίγους εκλεκτούς, που συνήθως τυγχάνει να είναι και φίλοι τους ή τουλάχιστον ομοϊδεάτες.
Στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από απλοί υπηρέτες «του καπιταλισμού της συμφοράς». Δανείζομαι τον όρο από τη NaomiKlein, την Καναδή δημοσιογράφου και συγγραφέα (Το δόγμα του σοκ) που με τρόπο απλό και κατανοητό κατέδειξε ότι η παγκόσμια κίνηση για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μεταφορά των βαρών από την επιχειρηματική ελίτ στους απλούς ανθρώπους.
Αυτή ακριβώς είναι και η πολιτική στόχευση της νέας ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Μόνο που ντρέπεται να το πει και χρησιμοποιεί σύγχρονα εργαλεία και λέξεις βγαλμένες από το – τυποποιημένο πλέον – λεξιλόγιο της σχολής Σικάγου και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Κι όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους είναι αναχρονιστικοί, συντεχνίες και λαϊκιστές. Κουνάνε το δάκτυλο και προσπαθούν να μας ενοχοποιήσουν επειδή ζητάμε το αυτονόητο. Δικαίωμα στη ζωή και στην εργασία, δικαιοσύνη στην οικονομία. Μας συκοφαντούν και προσπαθούν με κάθε μέσο να μειώσουν τη δύναμη που ξέρουν ότι έχουμε. Δεν τους αρέσει που η οικογένεια του ταξί είναι συμπαγής. Που δεν πείθεται από τα ωραία λόγια τους. Αμφισβητούν την ενότητα του κλάδου μας και βγάζουν τον Λυμπερόπουλο στη σέντρα.
Έγινα ξαφνικά Συριζάιος, αριστερός, λαϊκιστής, ρεβανβιστής, αναχρονιστικός και τόσα άλλα που έπαψα να συγκρατώ γιατί δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Προσπαθούν να κόψουν το δέντρο, γιατί στο δάσος δεν έχουν πια καμία πρόσβαση. Ο κλάδος των ταξί, ήταν παραδοσιακά στο πλευρό της κεντροδεξιάς και των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας που πολέμησαν τους «νταβατζήδες» (είτε με Κωνσταντίνο Καραμανλή, είτε με Κώστα Καραμανλή). Έχει μέτρο σύγκρισης με εκείνες τις πολιτικές. Γι’ αυτό απορρίπτει οτιδήποτε άλλο του σερβίρετε από το 2009 και μετά, από αυτούς που με το όνομα της Νέας Δημοκρατίας έγιναν πρωθυπουργοί, υπουργοί και επίδοξοι σωτήρες της χώρας!!!
Ο Κωστής Χατζηδάκης και ο Κώστας Α. Καραμανλής (βασικοί ομιλητές και εκφραστές των θέσεων της Νέας Δημοκρατίας στο νομοσχέδιο για τα ταξί και τις διαμεσολαβητικές εφαρμογές) προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι για το καλό του ταξιτζή η καρτελοποίηση των επιβατικών μεταφορών. Είναι για το καλό του πολίτη, να κάνουν τα χρήματα του το γύρο του κόσμου, προτού καταλήξουν σε κάποιο φορολογικό παράδεισο!!!
Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι 70.000 οικογένειες που ζουν από το ταξί δεν έχουν κανένα άλλο δικαίωμα από το να πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι άλλοι δεν πληρώνουν. Δεν είναι δουλειά δική μας αυτό. Κι εμείς, αυτό πρέπει να το δεχτούμε και να το θεωρήσουμε ριζοσπαστική πολιτική και εκσυγχρονισμό. Προφανώς και έχουμε διαφορετική προσέγγιση για την φτώχεια, την ανέχεια, την οικονομία. Αλλιώς φανταζόμαστε τη ζωή μας και είναι διαφορετική από αυτή που εσείς θέλετε να μας επιβάλλετε.
Κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, είμαστε άνθρωποι. Όχι μηχανές, ούτε επιχειρήσεις. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορείτε να καταλάβετε τον αγώνα μας. Μιλάτε μόνο με επιχειρηματίες, νοιάζεστε μόνο γι’ αυτούς, στηρίζετε μόνο αυτούς.
Δεν είναι τυχαίο που μείνατε μόνο μ’ αυτούς …
Υ.Γ.: Είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό, ότι όχι μόνο όσοι έφυγαν από τη Νέα Δημοκρατία αλλά κι αυτοί που παραμένουν, γνωρίζουν, ότι αυτή η παράταξη διοικείται σήμερα από κολεγιόπαιδα που τους εμφυτεύθηκε επιτυχώς το δόγμα της Σχολής Σικάγου. Δεν αρκεί όμως αυτή η διαπίστωση, για να επιστρέψει η Νέα Δημοκρατία στην ιδεολογική της αφετηρία, αυτή του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Χρειάζεται μάχη και δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς στην Πειραιώς για να το κάνει …