Για γέλια και για κλάματα

Είναι δεδομένο ότι οι απόψεις του κ. Λαφαζάνη δεν απηχούν  στα θέλω της ελληνικής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο όταν εκφράζονται σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την πατρίδα είναι τουλάχιστον καταστροφικές.
Είναι όμως αστείο να χρησιμοποιούνται  αυτές οι απόψεις από πολιτικούς όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης για φτηνή και λαική κατανάλωση.  Αν  η αποδοκιμασία ,  των ήδη κατακριτέων  θέσεων  του Λαφαζάνη είναι η ‘’αρχηγική παντιέρα’’ του Κυριάκου Μητσοτάκη τότε, αυτό λέγεται αλλαζονεία.
Την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών ο λαός την έχει απορείψει προ πολλού. Και αφού έχει δει,  έχει κρίνει και έχει απορρίψει το έργο του καθενός από αυτούς που δεν πρόσφεραν καμιά υπηρεσία στην πατρίδα , τώρα του γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη. Πολιτικές τύπου Λαφαζάνη και τύπου Μηστσοτάκη έχουν διαφορετική αφετηρία αλλά ίδιο τερματισμό. Την εξόντωση των αδυνάτων, των εργαζομένων, της μικρομεσαίας τάξης. Και οι δύο πολιτικές, είναι επικίνδυνες και αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό.
Η παρουσία του Βαγγέλη Μειμαράκη αυτές τις ημέρες στη Βουλή, δείχνει μια προσπάθεια σωστής προσέγγισης των πραγματικών προβλημάτων αυτής της χώρας. Θα γινόταν ακόμη πιο αποδοτική αν μπορούσε να κλείσει στόματα σαν αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη και όλων όσων έχουν συνδέσει την πολιτική τους διαδρομή με την ενίσχυση των ολιγοπωλίων- μονοπωλίων. Φράσεις όπως, ‘’ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ’’, και  ‘’ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ’’, χωρίς διεκδίκηση ,  δημιουργούν αποστροφή.  Υποδηλώνουν δε, μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική που καθιερώθηκε από το 2009 και μετά  και ουδεμία σχέση έχει με τις αρχικές αξίες ,της –πάλαι ποτέ- μεγαλύτερης παράταξης της χώρας.