Δεν μπορείς να απορρίπτεις το μέλλον. Είναι πάντα μπροστά σου…

Δεν μπορείς να απορρίπτεις το μέλλον.

Είναι πάντα μπροστά σου…

Του Μάκη Κασιδιάρη, Προέδρου της Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α.

Από χθες είναι σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο για την ηλεκτροκίνηση. Με καθυστέρηση τουλάχιστον μίας δεκαετίας από την Ευρώπη και τουλάχιστον δύο από την Αμερική, η Ελλάδα κάνει το πρώτο βήμα για την μετάβαση στην εποχή των καθαρών καυσίμων.

Ο στόχος της Ε.Ε. είναι ξεκάθαρος και ρεαλιστικός. Στροφή στα ηλεκτροκίνητα και υβριδικά οχήματα για την προστασία του περιβάλλοντος και την εξοικονόμηση περισσότερων ενεργειακών πόρων. Ο κλάδος των ταξί τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη πρωταγωνιστεί σε αυτή τη μετάβαση. Ο αριθμός των ηλεκτροκίνητων Ταξί αυξάνεται καθημερινά, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκονται σε ισχύ προγράμματα κρατικών και ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ταξί θα ενθαρρύνει τα μέλη της και κάθε συνάδελφο ξεχωριστά να στραφεί προς την ηλεκτροκίνηση. Αυτό είναι το μέλλον. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρατά το Ταξί στη στασιμότητα και στη μιζέρια. Όχι πια. Το είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν και το πληρώνουμε πανάκριβα τώρα.

Κάποτε θεωρούσαμε τα βανάκια είδος πολυτελείας. Επιχειρηματολογούσαμε ότι θα δημιουργηθούν ταξί δύο ταχυτήτων και ότι ο «παμπόνηρος» ταξιτζής θα κάνει το ταξί λεωφορείο. Γιατί να έχει ο ένας ταξιτζής εφταθέσιο και όχι ο άλλος. Αγνοήσαμε τις ανάγκες των τουριστικών περιοχών και ΑΝΟΙΞΑΜΕ μόνοι μας την πόρτα στους ιδιώτες. Τώρα μας φταίει η πλατφόρμα που δεν λειτουργεί, η Τροχαία που δεν κάνει ελέγχους, η κυβέρνηση που τα έχει καλά με τις τουριστικές επιχειρήσεις.

Κουβέντα για τις δικές μας ευθύνες. Τσιμουδιά για τα λάθη μας. Ούτε ένα συγνώμη στους συναδέλφους που αδικήσαμε και τους κρατήσαμε ομήρους στην μετριότητα ενώ μπορούσαν να πάνε ένα βήμα πιο πάνω.

Όταν εμφανίστηκαν οι εφαρμογές διαμεσολάβησης, αντί να τις χρησιμοποιήσουμε συλλογικά ως κλάδος και να πρωτοπορήσουμε εμείς, κλείνοντας πόρτες και παράθυρα σε επίδοξους εισβολείς (Uber, Beatκλπ.), πετάξαμε την μπάλα στην κερκίδα. Δέκα χρόνια μετά, τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις. Και γυρίζουμε τα υπουργικά γραφεία παρακαλώντας να μας βρουν λύση.

Κάθε φορά που ο κλάδος έπρεπε να κάνει ένα βήμα μπροστά, δυστυχώς έκανε δύο βήματα πίσω. Οτιδήποτε δεν χώραγε στην κοσμοθεωρία μας, το βαφτίζαμε ταφόπλακα για τον κλάδο, καταστροφή για το ταξί κ.ο.κ. Μεγάλα λόγια που τα πλήρωσε και τα πληρώνει ο ταξιτζής… με χρονοκαθυστέρηση.

Τώρα είναι η σειρά της ηλεκτροκίνησης. Μπορεί να απαριθμήσουμε ένα κάρο επιχειρήματα-προφάσεις για να δαιμονοποιήσουμε και την ηλεκτροκίνηση. Και να βγούμε δημόσια να την απορρίψουμε, μέχρι να καθιερωθεί κι αυτή χωρίς τη συμμετοχή του Κλάδου. Και μετά από χρόνια, κάτι θα βρούμε να πούμε. Φταίει η Τροχαία, φταίει η κυβέρνηση, φταίει η κοινωνία που δεν μας στηρίζει, φταίει ο υπουργός που μας στραβοκοίταξε, φταίει ο ήλιος που κάθε πρωί ανατέλλει…

Ε, λοιπόν αυτή τη φορά ΟΧΙ. Από δω και στο εξής ΟΧΙ. Θέλουμε την ηλεκτροκίνηση, ακόμη κι αν τη χρησιμοποιήσει ΕΝΑΣ μόνο ταξιτζής. Θέλουμε τις επιδοτήσεις για την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου κι ας μας διευκολύνει έστω στο ελάχιστο. Θέλουμε να καρπωθούμε τα οφέλη της ηλεκτροκίνησης και ως Κλάδος και ως πολίτες αυτής της χώρας. Θέλουμε να είμαστε μέσα στον εκσυγχρονισμό και όχι διαδηλωτές με πλακάτ απέξω. Θέλουμε να συμβαδίζουμε με τους ρυθμούς της ελληνικής κοινωνίας. Θέλουμε να κερδίσουμε όσο περισσότερο –από το χαμένο– χρόνο μπορούμε. Χθες, μαζί με τον Γενικό Γραμματέα της Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α Λευτέρη Πετράκη, είχαμε μια συνάντηση με τον Αλέξανδρο Πατεράκη, Αναπληρωτή Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΔΕΗ και τους συνεργάτες του Αθανάσιο Κωστάκη, Αλεξάνδρα Βρύνιου και Ζωρζέτα Χριστοδουλοπούλου όλοι τους ειδικευμένοι στον τομέα της ηλεκτροκίνησης. Συζητήσαμε το ενδεχόμενο συνεργασίας του κλάδου μας με την ΔΕΗ σε πανελλαδικό επίπεδο. Την επόμενη εβδομάδα θα μας αποσταλεί ένα σχέδιο συνεργασίας το οποίο θα εξετάσουμε στο Διοικητικό Συμβούλιο.

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ταξί δεν έχει κανένα λόγο να στρουθοκαμηλίζει. Αγνοώντας το συνδικαλιστικό κόστος, θα λέμε πάντα την αλήθεια στο συνάδελφο. Δεν θέλουμε να είμαστε αρεστοί. Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι. Και την χρησιμότητα της ηλεκτροκίνησης θα την αισθανθούν οι νέοι συνάδελφοι, αυτοί που αποτελούν το μέλλον του Κλάδου. Αυτό το μέλλον, εγώ τουλάχιστον, δεν θα το υποθηκεύσω. Θα με βόλευε να σας πω ότι το ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι ακριβό και δεν κάνει για μας, ειδικά τώρα που δεν έχουμε δουλειά και προσπαθούμε να επιβιώσουμε με νύχια και με δόντια. Τι πιο εύκολο να βγω και να κατηγορήσω την κυβέρνηση που δεν δίνει επιδοτήσεις για πετρελαιοκίνητα. Οι περισσότεροι από εσάς θα με πιστεύατε και θα με χειροκροτούσατε, αφού δεν γνωρίζετε ότι η Ε.Ε. έχει θέσει ως χρονικό όριο το για την παύση των πετρελαιοκινητήρων στα Δημόσιας Χρήσης Αυτοκίνητα.

Θα ήμουν αρεστός, αλλά όχι χρήσιμος…

Το ταξί δεν επέστρεψε ποτέ στην κανονικότητα. Βρίσκεται ακόμη υπό περιορισμό. Οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδεύουν με αεροπλάνα, με πλοία, με τρένα, με λεωφορεία, αλλά στο ταξί μπορούν να μπουν μόνο δύο. Κάποιοι μας ξέχασαν στην καραντίνα, αλλά είμαστε ακόμη εδώ. Ακόμη και οι κ.κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς μας αποχαιρέτησαν, αλλά εμείς είμαστε ακόμη εγκλωβισμένοι στα μέτρα που πάρθηκαν τον προηγούμενο μήνα. Για πόσο ακόμη;

Και σαν να μην έφτανε ο περιορισμός στον αριθμό των επιβατών –που έτσι κι αλλιώς κάνει πιο δύσκολη τη δουλειά μας–   ήρθαν και οι ανακοινώσεις για τα οικονομικά μέτρα στήριξης της κυβέρνησης προς τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, από τις οποίες λείπει παντελώς η λέξη Ταξί. Καμία μέριμνα, καμία βοήθεια, καμία προοπτική.

• • Ζητήσαμε ένταξη των ταξιτζήδων στο επίδομα ειδικού σκοπού για το μήνα Μάϊο. Δόθηκε σε πολλούς εργαζόμενους αλλά όχι σ’ εμάς.
• • Ζητήσαμε μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργαζόμενους στο ταξί. Ανακοινώθηκε για πολλούς κλάδους αλλά όχι για μας.
• • Ζητήσαμε την ένταξη του Ταξί σε κοινοτικά ή εθνικά αναπτυξιακά προγράμματα έτσι ώστε να επιτευχθεί η ανανέωση του στόλου και η αντικατάσταση των αυτοκινήτων. Σε λιγότερο από εννέα μήνες θα πρέπει να αντικατασταθούν χιλιάδες οχήματα, αλλά μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη, κανένας σχεδιασμός και φυσικά καμία ανακοίνωση περί των προθέσεων της κυβέρνησης (εκτός των κινήτρων ηλεκτροκίνησης που ανακοινώθηκαν σήμερα και για τα οποία όχι μόνο δεν τα αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό – όπως είπε ο κ. Καραμανλής- αλλά τα βρίσκουμε απαραίτητα και θετικά).
• • Ζητήσαμε να έχει ο ταξιτζής τη δυνατότητα ταξινόμησης επταθέσιου ή εννιαθέσιου οχήματος με ταξίμετρο, όταν αντικαθιστά το αυτοκίνητό του. Σε μία χώρα που ο τουρισμός είναι η βαριά της βιομηχανία, οι ταξιτζήδες δεν επιτρέπεται να έχουν τα εργαλεία που απαιτούνται για να εξυπηρετήσουν το επιβατικό κοινό. Σε όλο τον κόσμο αυτή η επιλογή είναι αυτονόητη. Στην Ελλάδα παρακαλάμε ακόμη και για το αυτονόητο.
• • Ζητήσαμε τον επανέλεγχο όλων των αιτήσεων για όσους συναδέλφους δεν πήραν το επίδομα των 800 ευρώ. Η πανδημία θα περάσει και οι άνθρωποι αυτοί θα μείνουν με την απορία κι ένα ανεξήγητο γιατί;

Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε πολλές σελίδες με τα αιτήματα που κατέθεσε η Ομοσπονδία τόσο στον πρωθυπουργό όσο και στα συναρμόδια Υπουργεία. Στόχος μας δεν είναι η δημιουργία εντυπώσεων, ούτε η στείρα αντιπαράθεση. Στόχος μας είναι να βγει το Ταξί από το τέλμα που έχει πέσει και γι’ αυτό απαιτείται κυβερνητική βούληση. Κατανοούμε ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν το βασικό μέλημα της Πολιτείας, αλλά το να είναι ο κλάδος μας έξω από κάθε προγραμματισμό, έξω από κάθε μέτρο στήριξης μοιάζει πλέον με επιλογή και όχι με παράβλεψη.

Παρά την άριστη συνεργασία με το Υπουργείο Μεταφορών, το κυβερνητικό έργο για το Ταξί είναι τουλάχιστον ελλειμματικό.

Δεν ζητάμε ιδιαίτερη αντιμετώπιση, ούτε χαριστικές διατάξεις. Θεωρείστε μας ισότιμους εργαζόμενους με όλους τους άλλους συμπολίτες μας και συμπεριφερθείτε μας ανάλογα.

Σε κάθε περίπτωση η υπομονή μας έχει εξαντληθεί. Η απαξίωση του Ταξί έφτασε στο τελευταίο στάδιο. Αν αυτό σας λέει κάτι, βγάλτε από το συρτάρι σας κάποιο από τα υπομνήματα που σας έχουμε στείλει και βοηθήστε τον κλάδο να σταθεί στα πόδια του. Αν πάλι, το Ταξί και τα προβλήματά του δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές σας, θα ήταν προτιμότερη μια καθαρή και έντιμη εξήγηση, από μια αναποτελεσματική, άσκοπη και χωρίς λόγο συζήτηση.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος διαθέσιμος χρόνος. Μας πρόλαβε η εξαθλίωση και η οικονομική καταστροφή. Για άλλη μια φορά σ’ έναν αγώνα ζωής, αισθανόμαστε μόνοι μας και αβοήθητοι…